IM

Hallo folks!

Ik kan mij nog herinneren toen ICQ zijn intrede deed toen ik studeerde. Al mijn kotgenoten op de studentenhome hadden ineens ICQ! Ik vermoed dat het gewoon leuk was, omdat je niet alleen was tijdens het blokken. Daaraan gekoppeld speelden we het spel worms, een soort tetris waarbij je samen speelt met een tegenstander en elkaars muurtjes probeert te slopen met dynamietstaven:).
Van de ene dag op de andere zat iedereen op msn messenger, alhoewel ik de lay out van ICQ leuker vond (met de bloemicoontjes).
Ik denk dat het nu ook een beetje het geval is met facebook? Zelf chat ik altijd via fb, door deze cursus is wel het besef gekomen dat ik nog aangemeld ben bij messenger.
Het doet je wel beseffen dat de sociale media best wel vergankelijk zijn. Misschien niet omdat ze voorbijgestreefd zijn, maar omdat de massa een keuze maakt.

Chatten voor de bibliotheek...
Eigenlijk vind ik het idee een beetje vreemd. Chatberichten lijken me alleen interessant met een persoon, en niet zozeer een organisatie. Deze problematiek wordt nog sterker benadrukt met twitter (zie artikel van informatiespecialist, ding 13). Een chatbericht heeft voor mij iets heel persoonlijk. Is die behoefte er wel om met de professionals te chatten? Voor complexere vragen vind ik email aangenamer, omdat er de responstijd is. Goed, die loopt soms wat uit de hand, maar zo krijgt iemand wel de ruimte om iets goed uit te leggen of over na te denken. Is het iets dringend, lijkt bellen mij meer aangewezen. Je krijgt altijd op het juiste moment de persoon aan de lijn die je moet spreken. Je moet niet gericht uitvinden of je wel met de juiste persoon chat (tenzij het chatten zo evolueert dat iedereen altijd kan chatten natuurlijk). Aan de telefoon blijft via het gesprek toch een professionele afstand die ook aangenaam kan zijn. Dat kan misschien liggen aan het feit dat we de code kennen met spreektaal. Bij chat is dit vooralsnog moelijker (omdat dit nieuw is?). Zo twijfel ik vaak aan het gebruik van emoticons in emails en chatsessies. Zelfs onder vrienden is er verdeeldheid: bijv met :p. Sommigen gebruiken dit continue, anderen vinden het irritant.
Anderzijds, onder andere omstandigheden gebeurt de omgekeerde beweging of wordt toch het omgekeerde nagestreeft. In grote bedrijven zie je vaak de CEO of een van de onderbazen chatsessies houden met werknemers. De chat lijkt me hier een vermenselijking of verpersoonlijking te zijn van vaststaande feiten.

Bibliotheken kunnen dan weer wel chatsessies organiseren waarbij die persoonlijke toets net wel van belang is (bijvoorbeeld tussen een jeugdauteur en kinderen). Dus eerder chatsessies als activiteit dan als informatiebemiddelaar.

Twitter vond ik in het begin iets dwaas. Iemand zegt iets en een bende volgers leest het. Net alsof de kloof tussen ´mensen die iets te zeggen hebben en mensen die niets te zeggen hebben´ groter moet worden. Als ik de tweets van de dag in metro lees, denk ik vaak ´dat kan me nu helemaal niets schelen´. Of zoals Eva het in de cursus verwoordt met ´invloedrijke twitteraars´.
Een argument is natuurlijk dat je mensen moet volgen in je eigen interessesfeer. Intussen door voorbeelden uit de cursus te bekijken snap ik het aantrekkelijke er wel van. Zelf twitteren en tweets volgen zit er evenwel nog niet in.
Aankondigingen door een bibliotheek lijken me anderzijds wel nuttig. Dit komt vooral door het ´catchy aspect´ en het feit dat mensen graag over alles als eerste op de hoogte zijn. Dan kunnen ze het lekker doorvertellen! Doen dus!

Veel groetjes
Karen